اشعار

اهـل غــدیــرم و سـر بـازار حــیـدرم            تـا روز حـشـر بـنـدۀ دربـار حــیـدرم
گرچه نمی‌برم عـملی در خورش ولی            من فـخـر می‌کـنم که بـدهکـار حیدرم

هـستم هـمیـشه جزء گـدایـان مرتضی            در سـفـره‌ام نبـوده مگـر نان مرتضی
در زیـر مـنّـت کـس دیـگـر نـرفـتـه‌ام            چشمم همیشه بوده به‌ احسان مرتضی

باده نـخـورده مست شوم با فـضائـلش            عشقـش شود رهاییِ از نار، حاصلش
باید که جان دهم سر سجده به رسمِ شُکر            وقتی شـنـیده‌ام که گِـلم هست از گِـلش

ذکـر عـلـی‌ست مـزۀ شـیـرین بر لـبـم            فکر علی‌ست طاعت هر روز و هر شبم
عـشـق امـیــر را ز پـدر ارث بـرده‌ام            عـبد سـرای آل عـلـی هـست منـصبـم

حیدر همان کسی‌ست که حق را اقامه بود            لحظه به لحظه زندگی‌اش رنج نامه بود
در سـفـره‌اش ندیـد کسی غیر نان جو            فکـر فـقـیـرهای حجـاز و یـمـامه بود

طی شد به قرص نان ‌و نمک روزگار او            همـسـفـره با فـقـیـر شـدن بود کـار او
جز یک لباس کهنه دگر جامه‌ای نداشت            جــانـم فـدای پـیــرهـن وصـلـه دار او

هم مظهر است رب غفور و رحیم را            هم آیـنه‌ است یا عـلـی و یا عـظـیم را
جـز او‌ نـدیـده‌ایم امیـری که‌ اینـچـنـین            بـر روی شـانـه‌اش بـگـذارد یـتـیـم را

هرکس که عبد او شده‌ اصلا فقیر نیست            در به در است هرکه به راه غدیر نیست
بیچـاره‌ آن که خواجۀ افلح امام اوست            ما را به غیر خواجۀ قنبر، امیر نیست

پـشت و پـنـاه لـشکـر اسـلام در نـبرد            غیر از عـلی نبود به دنبال کس نگرد
نفـس رسول و فاتح خـیبر امام ماست            نه‌آن کسی که چون بز کوهی فرار کرد

از خاطـرم دوباره کـرامات او گذشت            باید نوشت از علی و ماجـرای طشت
فهـمیده‌ایم بسط یـدش بی‌نـهـایت است            وقـتی که با ارادۀ او شـمـس بازگشت

غرق گـناه هم که شدی رو به شاه کن            دل را به نام و یاد علی رو به راه کن
حالا که‌ او قـسیم بهشت و جهـنم است            شرم از رخ علی کن و کمتر گناه کن

دسـتـی که نـبـی گـرفـته بر بالا دست            یک عمر به ‌او سپـرده دل حالا دست

تـنــهــا نــه ‌ابــوتــراب، مــی‌دانــم او            دارد به طـلـوع مهـر و بر دریا دست

در شـوکـت او همین کـفـایت، به خـدا            چشم است به جایی و شود یکجا دست

از دامن این دست مکـش دست که ‌او            دارد بـه ‌امـــور عــالــم بـــالا دســت

ثـقـلـیـن بـرای اوسـت، از بـعـد نــبـی            بـسـتـنـد به بـنـد گـردنـش، امـا دسـت

بنـشـسـت به صورت گـلی در کـوچه            تا این که دری شکست از زهرا دست

دل نیست آن که عشق تو رویش اثر نداشت            بیراهه! مذهبی که به راهت نظر نداشت
هـرچـه نـگـاه کـرد خـداونـد بر زمـیـن            حصنی چونان ولای علی معتبر نداشت

خطی به یادگـار به دیوار خانه خواست            از تو خدا، وگرنه مگر کعبه در نداشت
فرق است یار غار شوی یا فدای دوست            بی‌مـانـدنت، هجرت آن شه ثـمر نداشت
گاهی جهاد، ماندن و بـیدار خـفتن است            ای همسفر! نترس، که رفتن خطر نداشت
وا شـد به رزمـگـاه اگر پـای ذوالـفـقار            کم هیچ از شگـفـتی شـق القـمـر نداشت
ای‌کاش شیـخ تفـرقه، ای‌کاش جـمع‌شان            از لایـه‌های مـعـنی مـولا خـبر نداشت!
هر صفحه الغـدیر سنـد با خـط شماست            سی‌جلد آن، ضمیر به جز یک نفر نداشت
تکـمیـل این مـسـیر، مـیّـسـر نـبـود اگر            در جاده ردپـای عـلـی را، بشر نداشت
دردی کـمـرشکـن خـم محـراب دیده از            روزی که هم نواش سر از سجده بر نداشت
قـرآن، تـمام حرف خـدا، با تو خـتم شد            شب‌های قدر بی‌تو شکوه این‌قدر نداشت

در مُلک خدا سکه به نام همه کس نیست           خـورشید ولا ساکـن بام همه کس نیست

جــبـریـل ســلام آور حـق اسـت بــرای           این مرد که محتاج سلام همه کس نیست

مـن فــال زدم در دل دیــوان خــداونــد           “لولا علی” آمد که مقام همه کس نیست

لا سیف به جز تیغ دو پیکر که خدا گفت           زیـبـنـدۀ دسـتان و نـیام هـمه ‌کس نیست

با خـطبۀ بـی‌نـقـطـه نـشـان داد به عـالم           این اوج بلاغت به کلام همه کس نیست

آن روز که لات و هـبل افتاد عـیان شد           بر دوش نبی عرصۀ گام همه کس نیست

خوشحـالم از این گـردش ایام که در آن           حـتی قـلـمـم نیـز غـلام هـمه کس نیست

یک روز غدیر آمد از آن روز مـبارک           جبریل صدا زد نگوئید امام همه کس نیست

مسـتـیم از شراب طهـور غـدیری‌ات            جـانم فـدای خـاصـیت بی‌نـظیـری‌ات

یـاقـوت آفـریـنـشـی و تـاج انّـمـاسـت            روی سـر امــارت دنـیـا، امـیـری‌ات

عـطـر لـباس کهـنـۀ تو جـنّـت آفـرین            عرش است در مساحت فرش حصیری‌ات

شمـشیر می‌زنی و ز جا کنده می‌شود            قـلـب دلاوران عـرب، از دلـیـری‌ات

وقت نبـرد، زَهـره ز میدان ربوده‌ای            پیـش یتـیم، رو شده قـلب حـریری‌ات

در جنگ دیدنی‌ست اگر سربلندی‌ات            وقت نماز کُـشته مرا سربه زیری‌ات

ای روزی تـمام جهـان زیـر خـاتـمت            عالم اسـیر این همه سـائل پذیـری‌ات

تو رازق جـهـانی و نـان جـوین نـبود            در سفـرۀ تو شاهـد یکـبار، سیری‌ات

در نوجوانی‌ات شده‌ای جانشین عشق            تکـیه زدی کـنار خـدا وقت پیـری‌ات

با وصله‌های بی‌حد و انـدازه‌ای امـیر            کفشت ملول کی شده از هم مسیری‌ات

پـای سقـیـفـه مانـده به گـل تا ابد ولی            دارد ادامـه تـا بـه ابـد دستـگـیـری‌ات

شعرای این غزل: حمیدرضا عباسی، سعیده کرمانی، امیر اسدی، عالیه رجبی

بـاید دهـان را با گـلاب نـاب شـوئـیم            آنگـاه بر لب ذکـر حـیـدر را بگـوئیم
آنقدر می با عـشق حیدر سرکـشیـدیم            در میکـده خود باده‌ایم و خود سبوئیم

شـرط قـبولی نـمـاز جن و انس است            بی‌حُـبّ حـیـدر ما نـمـاز بی‌وضـوئیم
بــوی نـجـف مـی‌آیـد از سـجــادۀ مـا            انگـار که با مـرتضی در گـفـتگـوئیم
بیمار هستیم و علی درمان درد است            دارو بجـز از خـاک پـای او نجـوئـیم
مردن به وقت سجـده بر ایـوان مـولا            عمری‌ست که ما زنده با این آرزوئیم

عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است

لنگـر برای کـشـتی عـالم همین است            آری وصی برحـق خـاتم همین است
سـر تـا بـه پــا آئــیـنـۀ حـیّ تــعــالـی            اصلا دلـیل سجـده بر آدم همین است
برکـت دهـد بر سـفـرۀ ما نـان حـیدر            پس رمز سفره‌داری حاتم همین است
با مصطفی تا قُرب أو أدنی علی رفت            یعنی به درگاه خدا مَحرم همین است
یک یا علی می‌گفت احمد شاد می‌شد            یعنی به زخم قلب او مرهم همین است
نام تو را بر لب کـویری برد جوشید            اصلا دلیل جوشش زمزم همین است

عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است
از بدو خلـقت از خـدایت دل ربـودی            عـلت برای خـلـقت و اصل وجـودی
روح عــبـاداتـی و مـعـنـی نــمــازی            یـعـنی بـرای دین پـیـغـمـبر عـمـودی
جبریل حیران بود آن وقتی که می‌دید            گاهی خدایی می‌کنی گه در سجـودی
کـوه اُحـد لــرزیـد بـا یـک نـعـرۀ تـو            وقتی به دستت قـلعۀ خـیـبر گـشودی
مدحت همین بس بین مردم آن کسی که            بر آیـۀ نجـوا عـمـل کرد آن تو بودی
طعـنه زند بر عـرش این ایوان مولا            بسیار عـرش حق کند بر آن حسودی
عید غدیر است و شعار ما همین است
تنها عـلـی جـانم امیـرالمـؤمنین است

آورد بـالا دسـت‌هــای جـانـشـیـنـش را            می‌خواست تا کامل کند اینگونه دینش را

الـیـوم اتـمـمت عـلیکم نعـمتی می‌گفت            تـا خـلـق بــشـنـاسـد امـام اولـیـنـش را

احمد که خود سرحلقۀ عشاق عالم بود            انداخت بر این حلقه با مستی نگینش را

حتی خدا هم داشت غرق مغفرت می‌کرد            با نـام حـیـدر آسـمـان‌ها و زمـیـنش را

زیباتر از هر صحنه‌ای لبخند زهرا بود            می‌دید بر تخـت امامت هم‌نـشـینـش را

می‌دیـد اوصـاف خـدا را در رخ مـولا            می‌دیـد اینگـونه امیـرالمـؤمـنـیـنـش را

جز حُبّ او چیزی قسیم نار و جنت نیست            در دوزخ است آنکه نگیرد آستینش را

خورشید بر مسیـر سفـر بـست راه را            در دست خود گرفت سپس دست ماه را

بین سیـاه‌چـالـۀ تاریک و نـور محض            می‌خواست تا نشان بدهد راه و چاه را

تا شعـله‌های فـتنه نخیزد پس از غدیر            بنـشانـد نـزد بـرکه، هـزاران گـواه را

فـرمود: « در شمـایل این مرد بنگرید            آئـــیـــنــۀ تــــمـــام‌نـــمـــای الــه را»

تاریخ گـشت محـو تمـاشـای هـیـبـتش            بـرداشت گـنـبد فـلـک از سر کـلاه را

ترسیم کرد صحـنۀ پیـوند آن دو دست            در پیـش چـشم خـلـق، مسـیر نگـاه را

»اَتمَمتُ نِعمتی» پیِ «اَکمَلتُ دینکُم»            شد نازل و شناخت بشر، تکـیه‌گـاه را

تا تـکـیه بر سـریـر ولایت زنـد عـلـی            اعـزام کـرد خـیـل مـلائـک، سـپاه را

صد کهکشان به وصلۀ پیراهنش، نهان            گـیـتی نـدیـده بود چنین فَـرّ و جـاه را

میزان حق، علی شد و نهج‌البلاغه‌اش            آبـاد کـرد خـرمـن خـشـک و تـبـاه را

سامـان گرفت بی‌سـر و سامـانی بـشر            پـیـدا نـمـود پـشـت عـدالـت، پــنـاه را

یابی چون او مـیانۀ اصحاب مصطفی            با هم اگـر شـبـیه کـنی کـوه و کـاه را

افـسـوس! خاک تیـره نـدانست قدر او            شرمنـده کرد سـرخی خونش پگـاه را

گیرم ز کینه، فرق علی را توان شکافت            تـاوان چه‌سان دهـند چـنین اشـتباه را؟

گیرم به داغ فـاطمه‌اش می‌توان نشاند            بـیـنـنـد بـا چـه رو نـبـی دادخـواه را؟

گیرم ز کین، توان جگر مجتبی گداخت            تا حشر می‌کشند به دوش، این گناه را

گیرم که راه آب تـوان بست بر حسین            سد می‌کـنند با چه، ره اشک و آه را؟

ذرات عـالـم اسـت روایـت‌گـر غـدیـر            بـیـنی اگر ضـمـیـر جـمـاد و گـیـاه را

خورشیدِ روزم احمد و ماه شبم علی‌ست            یا رب مگیر، از سرم این مهر و ماه را

یـا مـرتـضی! بـگـیـر به حـق ولایـتت            هـنگـام مـرگ، دست من روسـیـاه را

چشمه‌ها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر            باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر

فصل باران بود و رویش، فصل سبز زیستن            خنده، گل می‌کرد بر لب‌های صحرا در غدیر

بـود پـیـدا در زلال جـاری تکـبـیـرهـا            نقـطۀ پایـان عـمر تـشنگی‌ها در غدیر

جبرئیل آمد که: بلِّغ یا محمّد! زان‌که نیست            این تجلّی را مجـال جلـوه إلاّ در غدیر

رفت بالا از جهاز اشتران و خطبه خواند            خطبه‌ای شورآفرین و شورافزا در غدیر

تا که بردارد پیمبر پرده از رازی بزرگ            کرد بیرون زآستین دست خدا را در غدیر

عرشیان، در اشتیاق خاکیان می‌سوختند            تا علی با دست احمد رفت بالا در غدیر

گفت: هرکس را منم مولا، علی مولای اوست            کرد گل، گل‌نغمۀ احمد چه زیبا در غدیر

دستِ رد بر سینه اغـیار می‌زد آشکار            »عادِ مَن عاداهِ» او افکند غوغا در غدیر

گاه بیعت بود و، بدعت پا به پای فتنه‌ها            خیمه می‌زد در کنار آرزوها در غدیر

خشم‌های شعله‌ور، پژواک کینِ جاهلی            خطِّ سیر خود جدا کرد آشکارا در غدیر

یاد دارید ای قیامت قامتان! مولا عـلی            از قیام خود قیامت کرد برپا در غدیر؟!

کهکشان در کهکشان، اشراق بود و روشنی            از طـلـوع آفـتـابِ عـالـم‌آرا، در غـدیر

طور بود و نور بود و کشف و اشراق و شهود            شد بهـشـت آرزوها آشکـارا در غـدیر

لَنْ تَرانی گو، ترانی گوی شد تا جلوه کرد            با تماشایی‌ترین تصویر، مولا در غدیر

دست‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد           تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد

دست‌هایت را گرفت و رو به مردم کرد و گفت:           مؤمنین! یک لحظه اینجا یک تبسم کرد و گفت:

خوب می‌دانید در دستانم اینک دست کیست؟           نام او عشق است، آری می‌شناسیدش: علی‌ست

من اگر بر جنگجویان عرب غالب شدم           با مـددهـای عـلـی بن ابـی‌طـالـب شـدم

در حُنین و خیبر و بدر و اُحُد گفتم: علی           تا مبارز خواست «عمرو عبدود» گفتم: علی

در حرا گفتم: علی، شب با خدا گفتم: علی           تا پیام آمد بخوان «یا مصطفی»! گفتم: علی

مستجار کعبه را دیدم، اگر مُحـرِم شدم           با «یـدُ الله» آمدم تا «فـوقِ اَیدیهِـم» شدم

تا که ساقی اوست سرمست‌اند «اصحابُ الیمین«           وجه باقی اوست، «اِنّی لا اُحبُّ الآفِلین«

دست او در دست من، یا دست من در دست اوست؟           ساقی پیغمبران شد یا دل من مست اوست؟

یکصد و بیست و چهار آئینه با هر یک هزار           ساغر آوردند و او پُر کرد با چشمی خمار

آخـرین پیـغـمـبر دلـداده‌ام در کـیـش او           فکر می‌کردم که من عاشق‌ترینم پیش او

بعد از این سنگ محک،‌ دیگر ترازوی علی‌ست           ریسمان رستگاری، تار گیسوی علی‌ست

من نبی‌اَم در کنارم یک «نبأ» دارم «عظیم«           طالبان «اِهدنا» این هم «صراط المستقیم«

چهره‌اش تفسیر «نور» و شانه‌هایش «مُحکمات»           خلوتش «والطور» و شور مرکبش «والعادیات«

هر خط قرآنِ من، توصیفی از سیمای اوست           هرکه من مولای اویم، این علی مولای اوست

بـاید که تو را حـضرت مـنّـان بنـویـسد           در حـد قـلـم نـیست که قـرآن بـنـویـسـد

هر دست گدایی که به سوی تو دراز است           مفهوم قـنوتی‌ست که در بین نماز است

سـمـت حـرم تـوسـت دلـم بــاز روانــه           »ای تیـر غـمت را دل عـشاق نشـانه»‌

ایــوان دلــم خـاک، طـلایـی بـده مــولا           قـدری به من خـسـته بـهـایی بـده مـولا

آن چیست که در حج و طواف است؟ نشانه‌ست           »مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه»‌ست

بر اسب سـوار است قـیـامت شده بر پا           دشمن به فرار است از این حالت مولا

شمـشـیر کـشیـده‌ست که لشگـر بگشاید           بـایـد بـرود یـک‌تـنـه خـیـبـر بـگـشـایـد

یا قـادر و یا قـاهـر و یا فـاتـح و یا هـو           این جرأت و این هیبت و این قدرت بازو

مخصوص علی هست علی شیر خداوند           آن یکّـه جـوانـمرد به تـعـبـیـر خـداونـد

از تـرس ز دستان عـدویش سپـر افـتاد           »با خشم علی هرکه در افتاد ور افتاد«

احـمـد زنـد آیا نـفـسـی غـیـر عـلـی؟ نه           بالا بـرود دسـت کـسی غـیر عـلی؟ نـه

»من کنتُ» که بر حیدر کرار رسیده‌ست           حقّ است و سرانجام به حقدار رسیده‌ست

هـرچـند در پـایـان حـج آخـریـن اسـت            «من کنتُ مولا...» ابتدای قصه این است

دستی به دستی حلقه شد تا آسمان رفت            دستی که در اوج سخاوت بی‌نگین است

دستی به دستی حلقه شد، دستی که در جنگ            خیبرترین درها به پایش بر زمین است

دسـتی که نـخـلـسـتـانِ تا امـروز بـاقـی            از پیـنه‌های بی‌شمارش شرمگـین است

تصویر بـالا رفـتن دست دو خـورشـید            عکـس زلال برکۀ این سـرزمـین است

»الیوم اکـملتُ لکم...» حتی خدا گفت:            »روزی که دین تکمیل خواهد شد همین است«

آیـنـده روشـن شـد، هــمـه دیــدنـد، امـا            امروز را تاریکیِ شب در کـمین است

با دست بـیعـت آمـدنـد و مـانـد پـنـهـان            بغضی که با تبریک گفتن‌ها عجین است

نـه! واقـعـیت را نـمی‌بـیـنـنـد، هـرچـنـد            چشمانشان محو «امیرالمؤمنین» است

ای خوش‌مسیر برکه! قـرار مسافـران!            آغـوش بـاز کن که رسیده‌ست کاروان

پیـغـام بـازگـشت بـده هـر که رفـته را            لخـتی درنگ کـن که بـیـایـند مـانـدگان

لختی درنگ کن که جهان ایستاده است            بنشین نگاه کن که به رقص آمده زمان

وقـتش شده‌ست برکۀ کم آبِ دوردست!            کم‌کم رسـد تـلاطـم موجـت به بیکـران

تصویر دست کیست در آئینه‌ات؟ ببین!            این دست‌ها رسانده زمین را به آسمان

دیگر هراس خشک شدن در دلت مباد            دستی به بیعت آور و دریا شو و بمان!

ای نـام تو از صبح ازل زمـزمۀ رود            ای زمزم جاری شده در مصحف داود

آن روز که در سجـده فـتادنـد مـلائک            جز نام تو، جز نام تو، «الله» چه فرمود؟

افشای تو، ای راز الهی، به غدیر است            آغــاز درخـشـیـدن تـو روز ازل بـود

محـبـوب اناجـیـلی و سرلوحۀ تورات            قرآنِ به‌حرف‌آمده! ای قاصد و مقصود

جز بر اثر عشق تو حق را نتوان دید            بی‌مهـر تو ابـواب تمـاشا شده مسـدود

بی‌مـرز چـنانی که در اوهـام نگـنجی            کی طاقـت دیـدار تو دارد منِ محـدود

ای عـطر تو پـیچـیده در ابـیات خرابم            »از آتش عشق تو دلم سوخته چون عود«

توصیف تو آن‌سان که تویی راه ندارد            از مـن بـپـذیـر آتـش آمــیـخـتـه با دود

بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد           به رسم تهنیت‌گویی برایت آیه نازل شد

»و اَتمَمتُ عَلیکُم نِعمَتی» یعنی که ای باران!           غرض از خلقت دنیای تشنه با تو حاصل شد

کنار برکه‌ای جاری شد احکام وفاداری           وضو با هر سرابی غیر از این سرچشمه، باطل شد

شکافنده‌تر از فجری که سر زد بین روز و شب           میان حق و باطل، ذوالفقارت حدّ فاصل شد

تو هارون و نبی موسی، تو جان او و او مولا           کدامین سامری بین تو و جان تو حائل شد؟
نماز صبح در محراب، باران بند می‌آید           پس از آن چاه تنها گریه کرد و آب‌ها گل شد

مرا غدیر نه برکه، که بیکران دریاست           علی نه فاتح خـیـبر، که فـاتح دلهاست
مرا غدیر نه برکه، که خم جوشان است           علی نه ساقی کوثر، که کوثر عظماست

مرا غدیر نه یک برگ سرد تاریخ است           علی نه شافع محشر، که محشر کبراست
مرا غـدیر حریم وصال محـبوب است           علی نه همسر زهرا که کیمیای ولاست
مـرا غـدیـر بـود پـایـگـاه دانـش و دین           علی نه کاتب قرآن که آیت عظـماست
مرا غـدیـر نه یک واژه در دل تـاریخ           که جان پناه همه رهروان راه خداست
مرا غـدیر نه یک روز اختلاف افکـن           که همچو چشمۀ مبعث زلال وحدت زاست
مـرا غــدیـر نـدای بـلـنـد آزادی اسـت           علی نه حامی بوذر که روح صدق و صفاست
مـرا عـلـی نـبـود خـلـقـتـی خـدا گـونـه           چو غالیان نسرایم که مالک دو سراست
اگر نه عـالـم و عـادل مـرا نـمـی‌شـاید           ستایمش که علی عالی و علی اعلاست
بخـوان ز سوره انـعـام عـلت درجـات           علی ز علم و عمل بر جهانیان مولاست
مگـو که مولد او کعبه شد که می‌گـویم           به هر مکان که علی هست کعبه خود آنجاست
هر آن که دم زند از عشق آن ولی والا           علی صفت اگرش نیست، کار غرق خطاست
بخـوان تو نـامه مولا به مـالـک اشـتر           که طرز فکر علی از خطوط آن پیداست
بـبـین که در دل آن رادمـرد بـی‌هـمـتا           به یاد قسط و عدالت چه محشری بر پاست
بکوش رنگ علی گیری و صفات علی           هزار نکـته باریک تر ز مو اینجاست
به سالروز امامت به جشن عـید غـدیر           که اشک شوق به چشمان عاشقان پیداست
گـل (امید) به  لـب‌ها نـشـاندم و گـفـتم           خوشا دلی که در آن مُهر مهر میر ولاست

عـلـی مـافـوق ادراک بـشـر شـد            تـمـام انــبـیــا را بـال و پــر شـد
به نامـش شهـد می‌ریـزد ز کامم            عـلی سّـر عـبـادت در سحـر شد

یکی ز اسماء اعظم نام زهراست               عـلـی از اسـم اعـظـم باخـبر شد
ولای مرتـضی رکن رکین است               عـلـی بر نخـلۀ دین بار و بر شد
غـدیر خـم نشانی از یـقـین است
فـقـط حـیدر امیـرالمـؤمنین است
امــام اولــیــن و آخــریـن اســت               به نـقـش خـاتـم عـالم نگین است
نـوشـتـه با خـط خـوانا به افلاک               مـحـب مرتضی اهل یـقـین است
همه خُـلـد برین خـاک ره اوست               نمی از ساغرش ماء معـین است
به امـر حق به روی دست احـمد               غدیر خم چنان عرش برین است
عـلی چـشم خـدا دست خدا... که               به روی دست ختم المرسلین است
غـدیر خـم نشانی از یـقـین است
فـقـط حـیدر امیـرالمـؤمنین است
عــلـی قـبـلـه نـمــای انـبـیــا شـد               عـلـی فــرمـانـروای مـاسـوا شـد
بـه نـص آیـــۀ قـــرآن بــدانــیــد               فـقـط حـیـدر وصی مصطفی شد
شجاعت طفل مکتب خانه اوست               امـیـرالـمـؤمـنـیـن شـیـرخـدا شـد
به دسـتش ذوالـفـقاری داد یزدان               که مدحش در دو عالم لافـتی شد
چه گویم من به مدحش چونکه قرآن               در عالم بر عـلی مدحت سرا شد
غـدیر خـم نشانی از یـقـین است
فـقـط حـیدر امیـرالمـؤمنین است
نــجــف شـد قــبــلــۀ اهـل تــولا               بُـوَد کهف الوری در هر دو دنیا
هـمـه عـالـم گـواه ایـن حـقـیـقـت               نـجـف بـالاتـر از عـرش مـعـلی
به روز و شب شدند از زائرانش               ز آدم تا به نـوح و تـا به مـوسی
علی که جای خود؛ قنبر غلامش               کـنـد کـار کـلــیـم و طـور سـیـنـا
مـقـامـات عـلـی یـکـسـو ولـیکـن               تـمـام افـتـخـارش گـشـتـه زهــرا
غـدیر خـم نشانی از یـقـین است
فـقـط حـیدر امیـرالمـؤمنین است
سـروش غـیب آمـد تـا به گـوشـم               ز کف رفته تمام عـقـل و هـوشم
نـدا آمـده که ای عـبـد گـنـهـکـار               عـلـی گـفـته که من بـاده فـروشم
اگر رنـد و خـرابـاتـی و مـسـتی               سـتـان دامـان پـیــر بــاده نـوشـم
که هم ساقی‌ست هم کوثر نشان است               ز مهرش بوده درجوش وخروشم
چون دیدم روی ساقی در سحرگه               ز بعد از آن همه عـمرم خموشم
غـدیر خـم نشانی از یـقـین است
فـقـط حـیدر امیـرالمـؤمنین است

تا به دوش مصطفی تکلیف را ایزد گذاشت           از برای منکرانش، تا به محشر حد گذاشت

چشمه چشمه از غدیرش رفت نعمت در جهان           رود شد در هر کجای عالم از خود رد گذاشت

ای جهان بر بیعتِ هر سالهٔ روز غدیر           آب اگر در دست داری، بر زمین باید گذاشت

هر کسی نگذاشت در دل حبّ حیدر را بدان           قبر خود را در میان شعله ها خواهد گذاشت

مکتبی که از خدا او را جدا دانسته است           نام آن را یا که باید جهل یا مرتد گذاشت

حق از اول خواست، حیدر مالک جنت شود           خوشبحالِ ما که او را مبدا و مقصد گذاشت

دست حیدر رفت بالا عرشیان دلباختند            از شعف در عرش اعلا حیدریه ساختند

دست حیدر رفت بالا بر امیری در غدیر            حضرت جبریل گفتا یا علی انت الامیر

دست حیدر رفت بالا تا که دین کامل شود            آنچه که می خواست احمد عاقبت حاصل شود

دست حیدر رفت بالا بانگی آمد ای رسول            سعیکم مشکور حالا حج تو گشته قبول

دست حیدر رفت بالا حاجیان همت کنید            یا عـلی گوئید فـوراً با عـلی بیعت کنید

در پـای غـدیـر خـم سـرم بـنـهـادم            در راه ولایـت عـــلــی جــان دادم
بر دست نبی دست خدا گـشت بلند            یعنی که من از مـلک غـدیـر آبادم

************
جـبـریل ز سـوی حـق خـبر آورده            از بهـر هـمه ست بـال و پـر آورده
گـفـتا که عـلـی امـیـر عـالـم گردید            بر نـخـل ولاسـت بـار و بر آورده
************
من مدح تو را به هر زبان می‌گویم            اوصاف تو را به این و آن می‌گویم
تا عـیـد غـدیـر آمـده من بـا شـادی            تبریک به صاحب الزمان می‌گویم
************
ای مظـهـر الـطـاف خـداونـد جـلی            نــور تـو بــود ز نــور حـیّ ازلـی
منصوب خدا شدی تو با دست نبی            حک شد به دلم ز امر حق نام علی